Wij zijn China niet – toestemming en censuur
Misschien moet ik het zelfcensuur noemen. Kan me best ergeren aan mensen die geen rekening willen houden met rechten van anderen. Vaak omdat ze hun eigen mogelijkheden en rechten belangrijker vinden. Ik hoop in elk geval met mijn blogs te kunnen informeren en jou als lezer iets te kunnen leren. Fijn om vervolgens te zien dat er mensen zijn die het oppikken. Soms zelfs zelf aan anderen uit gaan leggen hoe het werkt. Ik krijg daardoor ook steeds meer vragen over nuances. En dat is goed. Begin deze week kreeg ik weer een vraag van iemand die het liever te goed doet.
“Ik heb geleerd dat ik alles mag publiceren”
“Ik heb in de collegebanken geleerd dat ik vrijwel alles mag publiceren, ook zonder toestemming.” Ze vroeg of dat wel klopte. Of het niet alsnog kan zijn dat als het over mensen of bedrijven gaat ze bezwaar kunnen maken. Dat ze dan verplicht zou zijn om het weg te halen.
Bij het woord ‘alles’ dacht ik meteen: nee. Dat komt door de nuance. Je mag erg veel publiceren. Bijna alles, eigenlijk. Tenzij je daarmee een het recht van een ander schendt. Dan mag het soms niet en moet er een belangenafweging gemaakt worden. Ook mag je bijvoorbeeld geen heimelijk gemaakte beelden publiceren.
LawStories in je mailbox?
“Ik hoef dus geen toestemming te vragen?”
Stel dat je wilt schrijven over een bedrijf, een review wilt schrijven over een hotel, een rondleiding of iets dergelijks. Misschien ga je wel wat schrijven over een kunstenaar en diens kunstwerk. Tsja, als dat kunstwerk je niet aanstaat zal je tekst niet zo positief worden. Maar dat bleek hier nog niet eens de bedoeling. Zonder dat ik er om vroeg zei ze: “het is altijd positief en ik citeer niemand”. Of ze dan niet om toestemming moest vragen.
“We zijn China niet”
Zei ik in een opwelling. Wat ik bedoelde is dat we in Nederland niet aan censuur doen. In de rechtspraak zijn we al voorzichtig daarmee. Laat staan zelfcensuur. Nou ja, tenzij je dat zelf wilt natuurlijk, maar dan is het een keuze. Veilige kant kiezen of zoiets. Waar het mij om gaat is dat je jezelf niet te veel moet beperken. We kennen gelukkig de vrijheid van meningsuiting. Daarbinnen mag erg veel, tot je met een ander recht in aanraking komt. Dan moet je soms een uitkijken. Maar dat wil dus niet zeggen dat, simpelweg omdat je over iets of iemand anders schrijft, je al uit moet kijken. Of dat nu positief of negatief is. Zolang je zaken maar niet uit hun context haalt. En zolang je maar zorgt dat je niet iemand ergens van beschuldigd, zonder dat je het kunt onderbouwen.
Lees ook:
– Als je mening maar onderbouwd is
– Portretrecht: Wel een documentaire, geen krantenartikel
– Hoe kan ik iemand zwart maken op internet?
– Heimelijk fotograferen, hoe doe je dat?
– Boer zoekt DWDD
